«TO DIE, NOT TO DIE»

Κατά τη διάρκεια πολλών συναντήσεων, συζητήθηκαν διάφορες θεματικές που μας απασχολούν. Μεγάλο ενδιαφέρον σημειώθηκε γύρω από το δίπολο ζωής και θανάτου, το οποίο και επιλέχθηκε ως θεματική. Το κείμενό μας προέκυψε ύστερα από ενδελεχή έρευνα, βασισμένη σε συνεντεύξεις, καταγραφή προσωπικών ιστοριών και ιστορικά και επιστημονικά τεκμήρια. «Κάθε φορά που αναπνέω είναι σαν θαύμα. Νομίζω ότι ήταν η προσπάθεια μίας ομάδας νέων, που εμπιστεύτηκαν ο ένας τον άλλον και το αποτέλεσμα είναι ότι είμαστε ζωντανοί.» « – Τι είμαστε; Τίποτα. Κβαντικά μόρια και τέτοια. Τι είμαστε; Τίποτα. Τα πάντα.» «Και οι κηδείες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Πώς; Με αναμνήσεις. Συνήθως κιόλας από άλλες κηδείες ή τραγικά περιστατικά.

Εγώ με τα αδέρφια μου είχαμε να μιλήσουμε πάρα πολύ καιρό πριν την κηδεία της μάνας μου. Εκείνο το βράδυ μετά την κηδεία καθίσαμε στο πατρικό μας και γελούσαμε.» «Πίστεψε με, μελλοντικέ ευτυχισμένε. Όλα αυτά και τα μισά ακόμα, αξίζουν τη μάχη.» «Και σκέφτηκα… Λες να έχει πεθάνει κανένας έτσι, από αυτήν την εξέταση; Μέσα σε αυτόν τον σωλήνα; Και αν πεθάνω εγώ εδώ μέσα; Αν πάθω έτσι καρδιά εδώ;» …μερικά αποσπάσματα από τις ιστορίες μας που καταλήγουν όλες σε «ένα ξέφρενο χορό για να ζήσεις ή να πεθάνεις. Όχι απλά για να επιβιώσεις. Μια χορεομάνια.»

Τι θα έκανε άραγε ο άνθρωπος που έχει φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο προκειμένου να επιβιώσει; Τι μπορεί να σκέφτεται ένας αυτόχειρας λίγο πριν βάλει τέλος στη ζωή του; Πώς είναι ένας καλός θάνατος; Άραγε έχει πεθάνει κανείς μέσα σε μαγνητικό τομογράφο; Πώς πεθαίνει κανείς χορεύοντας; Υπάρχει ιδανική μέρα θανάτου; Και αν σας ρωτούσαν τι θα απαντούσατε; To die, not to die? Μια παράσταση με ιστορίες ανθρώπων που απλώς επιβιώνουν, όμως θέλουν να ζήσουν. Ένας αέναος χορός ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.